Mijn beste wensen

Ik wil jullie nu alvast een prettig eindejaar wensen en een super goed begin van 2012!!!

Dat al jullie wensen mogen uitkomen en 2012 een prachtig jaar mag worden!

Zelf ga ik Nieuwjaar vieren in Hypnozz, zaal Rector in Gent. Ben wel benieuwd wat het geven gaat.

Voor mezelf hoop ik dat 2012 beter mag worden dan 2011, zeker op privé gebied.

Misschien blik ik volgende week nog wel eens terug op 2011, er zijn toch ook wel veel mooie momenetn geweest en vooral veel vooruitgang op gebied van mezelf leren accepteren en waarderen.

Laten we even dromen..

http://www.weljongniethetero.be/forum/viewtopic.php?f=25&t=26878

Dit artikel stond op het forum van WJNH...
Ik weet wel dat de kans dat zo iets ooit realiteit wordt miniem is, maar het zou wel fijn zijn.
Een kindje dat echt van jou (mij) en jouw (mijn) partner is, zonder dat er een externe man aan te pas moet komen...

Verder wil ik jullie allemaal een zalig kerstfeest wensen!!! Maak er gezellige dagen van!!!

De vraag blijft nog steeds... er vooruit komen is het slim?

De vraag blijft is het slim?

In het middelbaar leefde ik met een masker op… Zoals zo vele tieners. Ik voelde mij niet gelukkig, maar op school leek ik 1 van de gelukkigste van de klas. Soms dan toch. Dit hou je echter NIET vol.
Nu weiger ik nog te leven met een masker op… In het middelbaar wisten slechts enkele over het gevecht met mezelf en mijn gevoelens… Lesbisch? Bi? Iets anders? Sowieso niet gewoon hetero…

Nu weiger ik dit nog te verstoppen… MAAR de vraag blijft is het slim?
Ik geef toe, vraag mij er nu naar en ik zal het je vertellen… Neen ’t is niet dat ik er mee te koop loop integendeel… Ik verzwijg het gewoon niet meer als je mij de vraag stelt, alhoewel eigenlijk hangt het al dan niet af van de situatie en van de persoon die er mij achter vraagt.

Op facebook ben ik er open over  … Waarom ook niet? (of toch niet helemaal, voor sommige mensen verstop ik het, ook op facebook)

Al merk ik wel dat sommige mensen het er nog moeilijk mee hebben…
Mijn klas doet anders sinds het op facebook gestaan heeft, misschien moeten ze er even aan wennen. Ergens vind ik dit wel raar, we leven in 2011 hé mensen.
Toch merk ik (ergens raar we leven in 2011 hé mensen) dat vele daar moeilijk over doen… Mijn klas Er sprak mij zelfs een vriendin over aan… Een vriendin die er geen problemen mee heeft…
Zei vindt dat ik daar beter niet te veel over op facebook zet. Het is niet nodig om er mee te koop te lopen. En wat als toekomstige werkgevers (directies van scholen het zien)?  Ergens heeft ze een punt. Al staan mijn privacy instellingen hoog genoeg…

Toch vind ik haar argumenten niet zo goed… Uiteindelijk zal mijn toekomstige werkgever dat toch ook ooit moeten weten van mij… Oké sommige werkgevers zullen hier op af knappen… Toch kan het volgens mij ook net positief zijn: tonen dat je actief bent in het vrijwilligerswerk al is het dan in een holebivereniging.

Eigenlijk kan er nog een 2^de vraag gesteld worden… Wat doe je met je CV? Vrijwilligerswerk met jongeren wordt bij ons als extraatje gezien op je cv… Ik denk aan leiding geven in Chiro, … Waarom dan vrijwilligerswerk in een jongeren vereniging voor holebi’s er niet op zetten? Waarom kan dat niet? Ik weet niet wat ik later ga doen… Vermoedelijk ga ik dat toch maar wijselijk verzwijgen, maar waarom eigenlijk?

 Ik weet het niet of het verstandig is om er voor uit te komen (facebook)… Ik weet dat er kennelijk nog steeds een taboe rond hangt, rond holebileerkrachten (dat merk ik ergens wel in de klas vol studenten die uiteindelijk kleuterleidster willen worden)… maar door te verstoppen en ons anders voor te doen gaat dat taboe nooit verwijden, toch?

Ik vroeg het mij al eerder af… Is het slim om er open over te zijn? Want vroeg of laat gaat het ook bij de directies komen, …

Het antwoord weet ik niet, maar ergens vind ik stiekem dat eerlijk het langste duurt ;).  Ik ben gewoon mezelf te nemen of te laten. Trouwens het “lesbisch” zijn is maar een zeer klein deeltje van mij ;).

En als je er dan open over bent? Hoe leg je aan kleuters dit thema uit? Stel ik heb een vriendin en ze komt zoals de mannen van de andere leerkrachten helpen... Hoe leg je het aan de kindjes uit? Vragen komen er sowieso.

Ik snap het niet… De laatste dagen weer veel berichten gelezen over haat ten opzichte van holebi’s… Hoe kan je iemand haten zuiver op basis van zijn “geaardheid”? Wat doe je verkeerd met verliefd te worden op iemand van het zelfde geslacht? Niets dacht ik… Tijd dat andere dit ook beginnen te beseffen. Liefde daar draait het om. Als deze mensen gelukkig zijn, dan is daar NIETS mis mee!

Ik snap het niet meer, echt niet meer

Het is ondertussen weer een tijdje geleden dat ik hier schreef.

Ondertussen heb ik eerlijk aan ons mama gevraagd om mee te mogen op vormingsweekend met wjnh en heb daar een ja op gekregen J. Ik ben echt blij.

Had daarvoor wel gevraagd om mee te mogen op rookieweekend van oprit18 en daar kreeg ik geen antwoord op. Voor het vormingsweekend heb ik het anders aangepakt en hen gewoon de mail doorgestuurd en er dan bijgezet van ja eigenlijk doe ik het zelfde als jullie. Ik geef mij op als vrijwilliger bij een organisatie, een vereniging alleen is het bij een vereniging voor holebi’s…
Ik ben echt blij dat ik een ja kreeg. Niet meer of niet minder dan een ja, maar dat was genoeg. Ik kijk er naar uit naar dat weekend J. Mijn laatste weekend als 19 jarige.

Op coming out gebied is er niet veel meer gebeurt… Op school zei ik het nog altijd niet officieel… Ik deed wel mee aan de kom uit de kast dag op facebook. Die dag viel in een stageweek waardoor ik die week niet op school kwam…

Ik weet niet of het daar door is maar mijn klas doet raar laatste dagen… Vandaag zat ik met 4 meisjes in de eetzaal. Ik ging mij spaghetti halen en ja nadien at ik die op. Ik was nog bezig als plots die andere 3 zijden wij gaan door tot straks… Daar zat ik dan alleen… Heb ze niet meer gevonden en liep daar dan rest van tijd alleen rond. I

Ik was echt kwaad, neen niet kwaad, teleurgesteld… Ik snap het niet meer echt niet. Wat deed ik verkeerd? En van waar op eens? Gisteren waren er ook mensen die raar deden, ik snap het niet…. Ik weet dat de roddel rond gaat en dat kan mij dus geen bal schelen, maar waarom doen ze plotseling anders? Komt het door dat bericht op facebook? Alstublieft alle ik snap dat niet in deze maatschappij, in deze tijd… pfffffffffffffff help…

Of is er iets anders, maar zeg mij dan wat dan kan ik er iets aan doen!!!

 Door mijn verleden en door dat van vandaag (en gisteren) ben ik terug aan het piekeren gegaan, niet over mijn geaardheid. Gewoon over wie ik ben… Ben ik dan echt zo fout? Zo slecht? Zo asociaal? Zo weet ik veel wat? )

Ben ik dan zo fout? :s Leer me hoe ik mezelf aanvaard. Leer me hoe ik mezelf verander.

                                                                                                                                                                                         

uit de kast komen

Ik weet niet wat er gaande is… Ik ben in een zeer rare bui.. het gevoel dat ik geen verstoppertje meer wil spelen. Ik wil aan de wereld laten zien wie ik echt ben.

Ja ik ben lesbisch en dat mogen ze weten… Ik ben het beu verstoppertje te spelen.
Dus voegde ik woord bij daad… en hiervoor gebruikte ik mijn facebook. Ik zette volgend zinnetje in mijn status: “Je kan pas gelukkig zijn, de dag dat je jezelf kan/mag/durft zijn…” Oké die zin hoeft niets te beteken… maar mijn profielfoto heb ik ook voor 1 avondje verandert naar een afbeelding (zoals ze hier links ook staat) met volgende tekst op : “I like girls” and “love = love”.

Op zich allemaal zeer onschuldig, wie weet zag het niemand (misschien hoop ik dit) en anders pech. Als ze dat stukje van mezelf niet kunnen accepteren, dan accepteren ze mij in het algemeen niet…
Ik heb de afbeelding laten staan in een map met foto’s van mezelf, maar wel uit mijn profielfoto’s gehaald. Ik wil mama niet choqueren als ze morgen op facebook zit. Ik denk dat ze het er moeilijk mee zou hebben moest ze die foto tussen mijn profielfoto’s zien staan. Dus heb ik ze maar weer verwijdert.

Oké dit was misschien wat impulsief vanavond, maar ach waarom ook niet… Ik ben wie ik ben, te nemen of te laten…

Waar is de oude schuchtere bange “ _lief_klein_engeltje_” gebleven?

update

Het is een tijdje geleden dat ik hier schreef. Dit heeft verschillende redenen, maar de hoofdrede is dat ik het gewoon te druk had.

Ik zet mijn opleiding nu dus verder aan een andere hogeschool, het is daar echt fijn vertroeven. De mensen vallen goed mee, … mijn “coming out” deed ik er echter nog niet. Niet omdat ik niet durf, want op zich mogen ze het wel weten. Ik ben “lief klein engeltje” en ja ik ben lesbisch.  Dat is echter maar een deeltje van mijn persoonlijkheid, ik ben zoveel meer dan enkel lesbisch.
Moest er mij iemand achter vragen zou ik wel open zijn. Stiekem wil ik het hun wel zeggen… Dan ben ik er vanaf en kan ik niet voorhebben zoals in mijn vorige hogeschool dat ze mij verwijten dat ik hen eerst een jaar voorloog… (wat niet zo was, ja ik heb het hun pas in het 2^de opleidingsjaar gezegd, om de eenvoudige rede dat ik er eerder niet klaar voor was).

Vandaag zette ik een “nieuwe” stap, ging ik voor mezelf toch wel een nieuwe grens over. Ik ben samen met de mensen van liever spruitjes (https://www.facebook.com/lieverspruitjes.wjnh) naar de inspiratiedag van çavaria (http://www.cavaria.be/) geweest. Dit was zeer leerrijk, maar ook fijn en aangenaam. Er heerste in mijn ogen een heel open, fijne sfeer. Ben echt blij dat ik geweest ben.
En liever spruitjes ben ik dankbaar voor de kans die ze mij geven. Ik heb echt nog geen moment spijt gehad van het feit dat ik deze zomer bij hen binnengesprongen ben. Integendeel ik heb spijt dat ik het niet eerder deed…
Ze hebben mij (bewust en onbewust) enorm geholpen bij het aanvaardingsproces en ja, ik voel ook gewoon dat ik de laatste maanden aan het open bloeien ben, op het vlak van mezelf accepteren,... (er is nog veel werk aan de winkel, maar…). Mijn beste vriend(inn)en hebben mij hier ook al opgewezen, in positieve zin.

Op een jaar kan er veel veranderen, als ik voor mezelf kijk wat er dit jaar allemaal verandert is opgebied van mijn coming out en mezelf accepteren ben ik enorm voorruit gegaan.

Er is nog 1 klein puntje dat ik voor mezelf moet oplossen…

Mijn ouders weten het, maar ik weet dat mama het er wat moeilijk mee heeft. Dus ik lieg tegen haar, ik zeg dat ik ga shoppen met vrienden, … als ik weg ben met een holebivereniging.
Ik zou dit eigenlijk beter niet moeten doen, ze weet dat ik zo ben…
Toch doe ik het, omdat ze het al moeilijk genoeg heeft door andere problemen. Ik wil haar niet kwetsen…
Waarom kan ik niet gewoon eerlijk zijn? Het zou voor mij gemakkelijker zijn en misschien heeft ze er ook minder problemen mee dan… pfff ik weet het niet…. Het is ook een automatisme geworden om te liegen hierover, omdat ik haar niet wil kwetsen en schrik heb voor haar reactie.

eerlijk durven zijn of toch maar beter verzwijgen?

Ik neem een nieuwe start als het gaat over mijn opleiding, mijn resultaten waren niet zo zeer goed. Ik ben dan gaan praten met een andere hogeschool en kan nu toch starten in het laatste jaar van mijn opleiding met slechts 4 extra studiepunten mee te nemen.

Spannend, een nieuwe groep, …

Wat denken jullie? Verzwijg ik eerst mijn “geheim” : “lesbisch” zijn of kom ik er beter direct voor uit?

Mijn opleiding, mijn laatste jaar start met ontmoetingsdagen, dat is wel een gelegenheid waar zulke thema's aan bod kunnen komen... dus ik vraag mij af wat doe ik best?

en dan bedoel ik ook wel als ze er achter vragen ben ik sowieso eerlijk, maar bewust zeggen meisje als het over partner gaat of bewust afstandelijk blijven?

stoppen met liegen

Ik moet stoppen met “liegen” tegen mijn ouders en gewoon eerlijk zijn… Ik ga mij gewoon verstikken in mijn leugens. Ze weten dat ik op meisjes val, dat de kans groot is dat ik met een meisje thuis kom dus waarom nog liegen?

Deze week had ik het al voor…

Ik zei dat ik naar het zwembad ging met (fictieve namen) Jolien van de klas maar eigenlijk ging ik met Lara, een meisje dat ik ken via het forum. Jolien en Lara wonen wel in de zelfde straat dus zo hard loog ik niet.  Later zette ik dan op facebook, dat ik een fijn namiddagje zwembad gehad had met Lara (de juiste en echte persoon met wie ik weg geweest was dus).

Mijn mama zit ook actief op facebook  en leest onze pagina’s dan ook zeer regelmatig na… Dus ze weet dat ik “loog” over de naam.  Jolien kennen ze ook niet echt, oké die is hier 1 keer iets komen brengen en ze weten dus dat ik haar ken via school.
Lara kennen ze niet, zelfs niet van naam en ik loog omdat ik geen zin had uit te leggen dat ik Lara via het internet (forum) kende… ’t Is dan natuurlijk niet slim om later op facebook de juiste naam te zetten, mama leest mijn facebook mee. Nuja wat doe ik er mee verkeerd, ze weet het dus…

Het zou zo veel gemakkelijker zijn moest ik gewoon durven zeggen ik ga weg met … die ik ken via het forum. Of moest ik durven zeggen: ik ga naar het babbelcafé van liever spruitjes, in plaats van ik ga iets drinken met de klas, maar ik durf het niet.

Ik durf het niet omdat ik diep van binnen het gevoel heb dat mama toch nog wat tijd nodig heeft, maar zoals ik nu bezig ben ga ik echt wel nog eens verstikt geraken in mijn “leugens”. Bovendien wil ik meer weg gaan. Het is alleen niet handig om telkens als ik een holebi gerichte activiteit wil doen een “leugen” te moeten verzinnen. Nochtans weten ze het allebei en heb ik hen ondertussen ook al eerlijk gezegd wat ik deze zomer echt deed op maandagavond, maar toch …

Waarom kan en durf ik het niet gewoon eerlijk te zeggen? 

Wat houdt mij tegen? (behalve het feit dat ze hun eigen problemen hebben en ik denk dat ze tijd nodig hebben, vooral ons mama)

mijn restaurant

Mijn restaurant is deze week herbegonnen. Dinsdag durfde ik beneden niet mee te kijken omdat ik mezelf toch geen houding zou weten te geven. Ik wist dat er 2 holebi koppels in mee deden.
Donderdag was ik naar het babbelcafé van liever spruitjes in Aalst gegaan en het was nog bezig als ik thuis kwam.  Ik ben dan beneden blijven kijken…
 

Papa reageerde super op die meisjes en ’t was ook naar mij toe: ik weet al wie u steun krijgt en mijn steun ook. Hihi vond het wel fijn. Ons mama die reageerde niet die reageerde anders. Nja ons mama blijft het er moeilijk mee hebben precies, ook al zegt ze wel dat ze er geen probleem mee heeft.

Oké weer eens angst voor niets, waarom durf ik het dan gewoon niet te zeggen? Mama, papa ik ben weg met …. Of te vragen om in de weekends iets te doen, om mee op weekend of zo te gaan.

Dat is nog 1 drempel dat ik heel graag over zou gaan, maar niet durf.

Mama zou nu wel moeten door hebben dat ik donderdag weg was met een vereniging of zo iets. Ik heb niet gelogen deze keer en gewoon gezegd: ik ga naar Aalst en als ik dan thuis kwam heb ik er direct bij gezegd (omdat ik redelijk op tijd thuis was) dat ik dat af en toe tijdens het academiejaar ook ging doen op donderdag…

ps. Chappeau voor die jonge meisjes in mijn restaurant. Zo jong (ik denk 2 of 3 jaar ouder dan ik zelf) en al aan zo een avontuur mee doen, ik zou het niet durven. Ik zou ook als koppel niet op tv durven komen.

ik weet wie ik ben, ik weet wat ik wil, maar...

Ik weet wie ik ben, ik weet wat ik wil…
Toch is het oh zo moeilijk om gewoon je zelf te zijn, jezelf te aanvaarden, van je zelf te houden…

Vb. Ik zeg heel vaak dat ik van knuffelen hou en eigenlijk is dat ook zo, toch zal ik zelden een knuffel (durven) geven. En zal ik ook heel raar vinden als iemand mij wilt knuffelen. Gek eigenlijk, want doe dat toch wel graag :s. Nja snap mezelf niet.

Examenperiode is ook een periode waar je meer nadenkt. Haha ik zeg dat ik twijfel sinds mijn 3^de, 4^de middelbaar en er nu uit ben. Dat laatste klopt….
Dat eerste minder,  ja ik heb in het lager wel zo gezegde gevoelens gehad voor jongens. Haha in hoeverre dat kan in een basisschool, maar ja ik zat daar zoals iedereen bloemblaadjes te trekken met: hij houd van mij, hij houd niet van mij….Eigenlijk twijfel ik al sinds dan…

 Herinner mij nog de vakantie tussen het 6^de leerjaar en het 1^ste middelbaar. Netlog kwam op…

Ik ging daar op zoek naar mensen uit mijn gemeente, omdat ik niet zoveel mensen uit mijn gemeente kende… vermits ik in de gemeente naast ons naar school ging. Iedere jongen die ik tegen kwam liet ik links liggen, het moest een meisje zijn … Zo heb ik met dat meisje meerdere keren afgesproken. Nadien zag ik ze nooit meer, was een fijne zomer. En stiekem heeft die persoon nog lang nadien door mijn hoofd gespookt, al weet zij dat natuurlijk niet ;).

We kunnen dus stellen dat ik een lange periode gehad heb dat ik het onderdrukte, een lange periode om het te aanvaarden en misschien is dat nu ergens nog bezig.

Alhoewel eigenlijk niet, ben tevreden met wie ik ben, al zou ik iets meer willen durven en losser zijn…
In ieder geval gaat “mijn geheim” dat al lang geen geheim meer is voor vele mij niet (meer) tegen houden om weg te gaan, nieuwe mensen te leren kennen en van het leven te genieten…

 Ik heb trouwens deze week ondanks de examens woord bij daad gevoegd en een ontspanningsavondje genomen, nam er al 1tje met vrienden vorige week, gisteren ben ik weg gegaan met iemand die ik op het forum heb leren kennen. Eigenlijk allemaal best wel raar. ’t Was een gezellig avondje, maar stiekem is het zo niet ik om zo snel met iemand weg te gaan. Het is zo niet ik om af te spreken met iemand die ik nog maar 3 of 4 dagen ken. Nuja ik denk dat daar het feit dat we uit dezelfde gemeente komen en echt niet ver van elkaar wonen een zeer grote doorslag gegeven heeft. Nog zo iets raar… Iemand uit mijn boerendorp op het forum? Dat was even verschieten… niet het feit dat er nog holebi’s bij ons zijn dat lijkt mij iets zeer logisch, wel dat ik nog holebi’s bij ons tegen kom en dat dan nog op het forum… de meeste mensen daar zijn van een totaal andere streek, dat dacht ik toch ;)

Kijk al uit naar het einde van ’t examens, kan het leven terug echt starten ;)


even een bedenking, niets te maken met mijn vorige tekst: iedere keer dat ik naar statistieken ga kijken zie ik dat er mensen uit de verenigde staten mijn blog bezoeken, hmmm verenigde staten? Op een Nederlandstalige blog?

uitgaan

Zoals in mijn vorige berichten wel duidelijk was... heb ik momenteel nood aan nieuwe mensen leren kennen... mensen die ook holebi zijn bedoel ik dan... maar waar kom je ze tegen en hoe leg je contact?

Ja de lokale holebigroep en het is daar fijn vertroeven, maar zijn er nog andere manieren? Dat is waar ik nu naar opzoek ga.... tips altijd welkom...

En na mijn examens, want ja die zijn er ook ga ik echt wel meer uit gaan, gericht uit gaan...

eindelijk dan toch reactie...

Ik heb er achter moeten vragen... vooraleer ik reactie kreeg... en dan heb ik uiteindelijk toch reactie gekregen... Ik vroeg dus ofze mijn bericht van gisterenavond gekregen had, het kon ook van niet want uiteindelijk deed facebook raar. Dit was de reactie (schuine gedeelte):

ja maar ik kon de link niet aanklikken

ja je hebt al eens gezegd dat je twijfelt he, maar als je iemand hebt meisje of jongen je mag het altijd zeggen

wij hebben er geen probleem mee

ik zou wel graag hebben dat je wel je verder om je studie's geconcentreerd

maar voor ons maakt het echt geen verschil hé

 

 

 

Oké maar als ze er dan geen probleem mee heeft, waarom heb ik dan het gevoel dat ze het negeert?
Waarom reageert ze er dan niet op behalve als ik er achter vraag...

soms hoop ik op een dialoog met mama, maar die komt er niet... achja ik en mama praten laatste tijd weinig alleja toch over gevoelens, we praten veel, maar ... en als we praten is het via de computer maar dat is goed.

 
En studies bij betrekken allé dat snap ik niet hoor of ik nu weg ging met de klas of met iemand anders aan de tijd dat ik weg ben en aan de ontspanning dat ik neem tijdens het studeren verandert dat toch niets? En blokperiode is een piekerperiode ja dat klopt... Piekeren ben ik volop mee bezig...

Een stap in de goede richting...

Ik heb vanavond met enkele mensen gesproken over durven, over het feit dat ik echt wel eens mee op holebivakantie, weekend zou willen gaan, maar ook gewoon over durven...

Ik ga mijn leerkracht communicatie nog gelijk moeten geven. In de communicatie met jezelf en met andere, of het nu kleuters, leeftijdsgenoten of volwassenen is, in de communicatie met mensen zijn de woordjes durf, geloof en inleving van groot belang...

Vandaag heb ik me gewaagd aan het woordje durf... Ik heb mama via facebook een berichtje gestuurd, misschien leest ze het niet, want facebook deed nogal raar deze avond, misschien wel, maar ik heb het toch gedurfd... Na mijn slaapwel bericht heb ik haar het volgende berichtje gestuurd:
en wil nog iets kwijt, parkconcerten op maandag in Aalst was niet met de klas, maar met liever spruitjes, wou toch liever eerlijk zijn (maar durfde niet helemaal)
http://www.facebook.com/lieverspruitjes.wjnh

Het is niet veel, maar voila (als het berichtje toekwam, maar zo lijkt het toch) weet ze het nu de waarheid (en heb ik haar tevens onbewust nog eens aan mijn mail van in oktober vorig jaar herinnerd)...
Waar ik wel op dat moment van versturen niet bij nagedacht heb is dat mama morgen naar hier komt en dat ik en mama morgen alleen iets samen gaan doen, daar had ik even niet aan gedacht... Dacht dat ik haar de volgende dagen enkel via computer ging spreken... maar het is te laat, het is verstuurd.


UPDATE: een uur later... (12 uur 's nachts) Ik ga naar facebook... Zie dat mama nog op facebook is geweest...
Geen reactie op mijn privéberichtje, vele vragen spoken door mijn hoofd, eigenlijk even erg als toen ik haar voor het eerst er over vertelde... Zou ze het gelezen hebben? Maar waarom reageert ze dat niet? Zou het niet toegekomen zijn? Maar hoe ga ik dat dan weten? Negeert ze het? Vindt ze het goed en niet nodig te reageren? Zoveel vragen zonder antwoord...

soms wil ik er over praten

Het is raar, soms wil ik er over praten, mijn gevoelens kwijt, zoals ik ze hier zo goed typen kan en meestal via msn gesprekken en zo ook wel, maar dan in het echt, of via een msn gesperk, maar nog liever in het echt... maar dat lukt me niet.

praten over mijn twijfels, over het mee willen gaan op holebivakantie, holebiweekend, over mezelf ontdekken... Dat lukt me niet.

Oké dan maar via msn, dat zou al genoeg zijn, maar nog liever in het echt, maar met wie dan?
en wanneer kan ik voor mezelf mezelf eindelijk eens aanvaarden?

Als ik eens veel tijd heb maak ik een filmpje op onderstaand liedje, zoals ik al filmpjes gemaakt heb op andere, toen niet om de tekst, nu wel, of toen ook wel beetje om de tekst. Met onderstaand liedje begon ik trouwens de mail aan mijn mama...

stapje voor stapje...

Het is zo gemakkelijk andere raad te geven... maar jezelf raad geven oh zo moeilijk...

Ik typte al over expedition Y, ik hoop echt dat ik het ooit durf. Dat ik ooit durf vragen aan mijn ouders of ik mee mag, misschien al op het rookieweekend van oprit18... Maar vrees er voor, er zal mij dan echt wel iemand over de streep moeten trekken... en denk niet dat dat snel het geval zal zijn.
Als ik er over nadenken heb ik het voorbije jaar wel veel stappen in de goede richting gezet, richting zelfaanvaarding... richting volledig mezelf kunnen zijn...

september vorig jaar: 1ste holebifuif (spunk), oktober vorig jaar dan de brief aan mijn moeder, december vorig jaar coming out in mijn "klas"groep (niet dat we dat zo nog noemen in 't hogeronderwijs), met nieuwjaar ben ik dan uit geweest in de holebi wereld daar 's nachts ook nog hypnozz binnen gegaan, daar wil ik zeker nog heen.

November vorig jaar of was het oktober vorig jaar ben ik ook voor 't 1st naar een holebiactiviteit geweest van verkeerd geparkeerd, de Gentse holebigroep... gedurende het academie jaar ben ik een keer of 3 naar hun babbelcafe geweest samen met een vriendin, alleen is het niet zo handig altijd naar Gent, overnachten of tijdig weer weg om volgende dag terug op mijn school te geraken.

En dan deze zomer eindelijk ik twijfelde al lang en wou al lang eens naar een babbelcafé gaan maar durfde nooit uiteindelijk toch naar de parkconcerten geweest samen met Liever Spruitjes was fijn!

Stapje voor stapje zal ik er wel komen, net als ieder onder ons...Momenteel is er wel het willen (zoals die weekends, expedition y) maar vooral niet durven... Hopenlijk durf ik het ooit, maar wanneer is die ooit?

mijn gevoelens, ze voelen zo juist...

Het blijft toch raar, mijn gevoelens, ze voelen zo juist... Het is dus echt verkeerd ze niet te aanvaarden....

Meisjes zijn gewoon zoveel, zachter, liever, ... dan jongens (niet dat ik iets tegen jongens heb)

Ondanks mijn gevoel van ja met meisjes kan het juist zitten nemen mijn twijfels (over mag het wel, …) zo gemakkelijk de bovenhand....

De vraag die door mijn hoofd blijft spoken: hoe vertel ik dit later op mijn werk? Vele scholen vragen partner mee te brengen om te helpen op eetfestijn, ... maar hoe vertel ik dit? en hoe gaan de ouders van mijn kindjes reageren? en hoe maak ik dit duidelijk aan mijn klasje later voor vele kindjes gaat het iets zijn dat niet tot hun leefwereld behoort....

Er zijn ook nog andere dingen die mijn twijfels vergroten... Ik ben nu bijna 20, maar ergens heb ik wel al het gevoel dat ik mij wil settelen, ... en ik heb vooral een grote kinderwens... maar besef dat dit niet zo gemakkelijk en van zelfsprekend gaat gaan als bij een heterokoppel....

Onlangs postte een bevriend heterokoppel op facebook dat ze een babytje verwachten... wat is dat fijn om zo iets te lezen, maar tegelijkertijd besef ik dit is iets dat bij mij later nooit onverwacht of natuurlijk zal gaan....

gevolg bij mij: twijfels , piekeren, ...

Expedition Y is gedaan… Ooit hoop ik mee te durven naar zo een kamp lijkt me echt fijn ook al weet ik niet wat er mij bij voor te stellen… Maar ik durf niet, ik durf het thuis niet te vragen…. En heb schrik voor het onbekende en schrik om dan ja ik weet niet in een vreemde groep te belanden en hoe gaat dat en iedereen kent elkaar dan en ik als nieuwtje erbij zou dat niet raar zijn? Achja ooit hoop ik toch zo iets te durven doen…

Momenteel ga ik af en toe naar de activiteiten van Liever Spruitjes (http://www.facebook.com/?ref=home#!/lieverspruitjes.wjnh ) ook dit heeft zeer lang geduurd vooraleer ik er eens durfde heen te gaan, maar 1 ding is zeker spijt heb ik er (nog?) niet van!!!!! De mensen zijn er zeer fijn en lief, het is ook gewoon leuk om mensen te leren kennen die zijn zoals mij. En dit niet enkel in de virtuele wereld zoals op het forum van www.wjnh.be/forum .

This was never the way I planned, but  It felt so wrong, It felt so right...

het is niet verkeerd

Lief blogje,

Misschien ga ik een stapje te ver door dit hier te typen... misschien ook niet...
misschien is het goed om dit voor mezelf even vast te leggen...

Ik weet diep van binnen dat het niet verkeerd is waarom kan ik dat gevoel niet vasthouden?
We zijn blok momenteel, mijn blok vandaag ging al geen kanten...
1 ding heb ik wel geleerd... Ik verafschuw (naakte) mannenlichamen... verafschuw is misschien veel gezegt maar toch... het "eikes" gevoel... het doet me ook niets, totaal niet... Een mooi vrouwenlichaam daarintegen.... mmmmmmm (maar misschien maak ik mezelf maar vanalles wijs?) Hoe ik dit weet? Internet toevallig tegen komen van foto's, ja toevallig... misschien ook niet maar het was niet de bedoeling naakte lichamen tegen te komen


Het wordt tijd dat ik dit voor mezelf aanvaard en niet enkel met momenten, maar voor altijd....

Slaapzacht ;)
Have Sweet Dreams

nog een kort gedichtje van mij tijdje geleden geschreven in een les wereldoriëntatie denk ik:
Ik ben niet anders
Ik ben gewoon ik,
Neen, Ik ben niet jij,
En weetje ik, ik val niet op een felle gast
Maar wordt verliefd op een lief schoon meiske.
En toch ben ik niet anders dan jij
Want ik, ik ben ik

en nog eentje om af te sluiten voor vanavond:
een mooi meisje loopt door de gang
stiekem maakt ze me bang
neen niet doen, neen niet kijken
wat gaan ze dan wel niet denken?
een mooi meisje kijkt naar mij
zou het mogelijk zijn ik en jij als wij?

mijn 1ste blog berichtje...

Hier is het dan mijn eerste blog berichtje... moet er nog wat mee leren werken, maar dat komt wel goed...
momenteel zit ik weer in een iets moeilijkere periode.. thuis zijn er heel wat problemen en dat weegt op mij, herexamens zijn niet goed... 't brengt me alleen maar aan het piekeren...

Waarom is het zo moeilijk?
om gewoon mezelf te zijn, om gewoon mezelf te aanvaarden…
mijn omgeving reageerde best wel goed, maar ik ik blijf het mezelf moeilijk maken, terwijl deze gevoelens juist voelen… en mezelf dwingen te proberen met een jongen verkeerd voelt.
Maar hoe zit dat later als kleuterjuf? En hoe vertel ik dit ooit aan mijn kleine zus (en broers) en mijn grootouders? En mijn ouders? Ik herlas de mail van eind vorig jaar en de reactie die was positief, waarom wordt het nu dan volledig genegeerd?

Even een beetje schetsen:
Ik ben thuis er voor uit gekomen dat ik op meisjes val, al liet ik ook daar wel een deurtje naar een gewone hetero relatie open... Bij mijn mama heb ik dit gedaan via een brief in oktober, op die brief heeft ze heel kort in 2 zinnen gereageerd, maar die 2 zinnen waren wel vrij positief... nu negeert ze het precies en spreekt ze voornamelijk over als je met vriendje thuis komt..

mijn papa die heeft het ontdekt, door mijn gedragingen zeker? en via facebook het staat er niet openlijk op maar via dingen die ik leuk vind, ... alleen op moment dat hij mij de vraag kwam stellen was ik zo verbaasd en niet klaar om er over te praten... dit was begin dit jaar...