Ik heb deze blog ooit op gericht in een periode dat ik niet kon omgaan met het feit dat ik meer gevoelens had voor meisjes dan voor jongens. Met andere woorden met het feit dat ik lesbisch was...
Ondertussen nog steeds geen relatie gehad. Maar wel geaccepteerd ;).
Momenteel kan ik, ondanks dat ik al jaren leef met pijn en vermoeidheid. Mij niet neerleggen bij mijn fibromyalgie en CVS.
Diagnose fibromyalgie is er al sinds 2015 en eigenlijk wist ik dit wel al veel langer...
Fibromyalgie wordt door veel mensen niet erkent en net dat maakt het moeilijker om het te accepeteren.
1 ding is wel zeker ik kan de pijn en vermoeidheid niet ontkennen.
En kan niet wat leeftijdsgenoten wel kunnen.
Ik kan wel over mijn grens gaan, soms lukt het goed. Soms niet en weet ik nadien dan niet meer wat ik deed.
Maar of het nu goed gaat een uitje (gelukkig zijn er ook goede). Of slecht nadien bekoop ik het toch.
Vooral opzoek naar steun.
Geen medeleide of wat dan ook.
Aanvaarden dat je anders bent? Niet anders, maar vooral dat je niet kan wat je wilt kunnen? Of wat leeftijds genoten kunnen? En steeds moet afremmen? Je lui voelen.....
Hoe doe je dat?
