ik weet wie ik ben, ik weet wat ik wil, maar...

Ik weet wie ik ben, ik weet wat ik wil…
Toch is het oh zo moeilijk om gewoon je zelf te zijn, jezelf te aanvaarden, van je zelf te houden…

Vb. Ik zeg heel vaak dat ik van knuffelen hou en eigenlijk is dat ook zo, toch zal ik zelden een knuffel (durven) geven. En zal ik ook heel raar vinden als iemand mij wilt knuffelen. Gek eigenlijk, want doe dat toch wel graag :s. Nja snap mezelf niet.

Examenperiode is ook een periode waar je meer nadenkt. Haha ik zeg dat ik twijfel sinds mijn 3^de, 4^de middelbaar en er nu uit ben. Dat laatste klopt….
Dat eerste minder,  ja ik heb in het lager wel zo gezegde gevoelens gehad voor jongens. Haha in hoeverre dat kan in een basisschool, maar ja ik zat daar zoals iedereen bloemblaadjes te trekken met: hij houd van mij, hij houd niet van mij….Eigenlijk twijfel ik al sinds dan…

 Herinner mij nog de vakantie tussen het 6^de leerjaar en het 1^ste middelbaar. Netlog kwam op…

Ik ging daar op zoek naar mensen uit mijn gemeente, omdat ik niet zoveel mensen uit mijn gemeente kende… vermits ik in de gemeente naast ons naar school ging. Iedere jongen die ik tegen kwam liet ik links liggen, het moest een meisje zijn … Zo heb ik met dat meisje meerdere keren afgesproken. Nadien zag ik ze nooit meer, was een fijne zomer. En stiekem heeft die persoon nog lang nadien door mijn hoofd gespookt, al weet zij dat natuurlijk niet ;).

We kunnen dus stellen dat ik een lange periode gehad heb dat ik het onderdrukte, een lange periode om het te aanvaarden en misschien is dat nu ergens nog bezig.

Alhoewel eigenlijk niet, ben tevreden met wie ik ben, al zou ik iets meer willen durven en losser zijn…
In ieder geval gaat “mijn geheim” dat al lang geen geheim meer is voor vele mij niet (meer) tegen houden om weg te gaan, nieuwe mensen te leren kennen en van het leven te genieten…

 Ik heb trouwens deze week ondanks de examens woord bij daad gevoegd en een ontspanningsavondje genomen, nam er al 1tje met vrienden vorige week, gisteren ben ik weg gegaan met iemand die ik op het forum heb leren kennen. Eigenlijk allemaal best wel raar. ’t Was een gezellig avondje, maar stiekem is het zo niet ik om zo snel met iemand weg te gaan. Het is zo niet ik om af te spreken met iemand die ik nog maar 3 of 4 dagen ken. Nuja ik denk dat daar het feit dat we uit dezelfde gemeente komen en echt niet ver van elkaar wonen een zeer grote doorslag gegeven heeft. Nog zo iets raar… Iemand uit mijn boerendorp op het forum? Dat was even verschieten… niet het feit dat er nog holebi’s bij ons zijn dat lijkt mij iets zeer logisch, wel dat ik nog holebi’s bij ons tegen kom en dat dan nog op het forum… de meeste mensen daar zijn van een totaal andere streek, dat dacht ik toch ;)

Kijk al uit naar het einde van ’t examens, kan het leven terug echt starten ;)


even een bedenking, niets te maken met mijn vorige tekst: iedere keer dat ik naar statistieken ga kijken zie ik dat er mensen uit de verenigde staten mijn blog bezoeken, hmmm verenigde staten? Op een Nederlandstalige blog?

uitgaan

Zoals in mijn vorige berichten wel duidelijk was... heb ik momenteel nood aan nieuwe mensen leren kennen... mensen die ook holebi zijn bedoel ik dan... maar waar kom je ze tegen en hoe leg je contact?

Ja de lokale holebigroep en het is daar fijn vertroeven, maar zijn er nog andere manieren? Dat is waar ik nu naar opzoek ga.... tips altijd welkom...

En na mijn examens, want ja die zijn er ook ga ik echt wel meer uit gaan, gericht uit gaan...

eindelijk dan toch reactie...

Ik heb er achter moeten vragen... vooraleer ik reactie kreeg... en dan heb ik uiteindelijk toch reactie gekregen... Ik vroeg dus ofze mijn bericht van gisterenavond gekregen had, het kon ook van niet want uiteindelijk deed facebook raar. Dit was de reactie (schuine gedeelte):

ja maar ik kon de link niet aanklikken

ja je hebt al eens gezegd dat je twijfelt he, maar als je iemand hebt meisje of jongen je mag het altijd zeggen

wij hebben er geen probleem mee

ik zou wel graag hebben dat je wel je verder om je studie's geconcentreerd

maar voor ons maakt het echt geen verschil hé

 

 

 

Oké maar als ze er dan geen probleem mee heeft, waarom heb ik dan het gevoel dat ze het negeert?
Waarom reageert ze er dan niet op behalve als ik er achter vraag...

soms hoop ik op een dialoog met mama, maar die komt er niet... achja ik en mama praten laatste tijd weinig alleja toch over gevoelens, we praten veel, maar ... en als we praten is het via de computer maar dat is goed.

 
En studies bij betrekken allé dat snap ik niet hoor of ik nu weg ging met de klas of met iemand anders aan de tijd dat ik weg ben en aan de ontspanning dat ik neem tijdens het studeren verandert dat toch niets? En blokperiode is een piekerperiode ja dat klopt... Piekeren ben ik volop mee bezig...

Een stap in de goede richting...

Ik heb vanavond met enkele mensen gesproken over durven, over het feit dat ik echt wel eens mee op holebivakantie, weekend zou willen gaan, maar ook gewoon over durven...

Ik ga mijn leerkracht communicatie nog gelijk moeten geven. In de communicatie met jezelf en met andere, of het nu kleuters, leeftijdsgenoten of volwassenen is, in de communicatie met mensen zijn de woordjes durf, geloof en inleving van groot belang...

Vandaag heb ik me gewaagd aan het woordje durf... Ik heb mama via facebook een berichtje gestuurd, misschien leest ze het niet, want facebook deed nogal raar deze avond, misschien wel, maar ik heb het toch gedurfd... Na mijn slaapwel bericht heb ik haar het volgende berichtje gestuurd:
en wil nog iets kwijt, parkconcerten op maandag in Aalst was niet met de klas, maar met liever spruitjes, wou toch liever eerlijk zijn (maar durfde niet helemaal)
http://www.facebook.com/lieverspruitjes.wjnh

Het is niet veel, maar voila (als het berichtje toekwam, maar zo lijkt het toch) weet ze het nu de waarheid (en heb ik haar tevens onbewust nog eens aan mijn mail van in oktober vorig jaar herinnerd)...
Waar ik wel op dat moment van versturen niet bij nagedacht heb is dat mama morgen naar hier komt en dat ik en mama morgen alleen iets samen gaan doen, daar had ik even niet aan gedacht... Dacht dat ik haar de volgende dagen enkel via computer ging spreken... maar het is te laat, het is verstuurd.


UPDATE: een uur later... (12 uur 's nachts) Ik ga naar facebook... Zie dat mama nog op facebook is geweest...
Geen reactie op mijn privéberichtje, vele vragen spoken door mijn hoofd, eigenlijk even erg als toen ik haar voor het eerst er over vertelde... Zou ze het gelezen hebben? Maar waarom reageert ze dat niet? Zou het niet toegekomen zijn? Maar hoe ga ik dat dan weten? Negeert ze het? Vindt ze het goed en niet nodig te reageren? Zoveel vragen zonder antwoord...

soms wil ik er over praten

Het is raar, soms wil ik er over praten, mijn gevoelens kwijt, zoals ik ze hier zo goed typen kan en meestal via msn gesprekken en zo ook wel, maar dan in het echt, of via een msn gesperk, maar nog liever in het echt... maar dat lukt me niet.

praten over mijn twijfels, over het mee willen gaan op holebivakantie, holebiweekend, over mezelf ontdekken... Dat lukt me niet.

Oké dan maar via msn, dat zou al genoeg zijn, maar nog liever in het echt, maar met wie dan?
en wanneer kan ik voor mezelf mezelf eindelijk eens aanvaarden?

Als ik eens veel tijd heb maak ik een filmpje op onderstaand liedje, zoals ik al filmpjes gemaakt heb op andere, toen niet om de tekst, nu wel, of toen ook wel beetje om de tekst. Met onderstaand liedje begon ik trouwens de mail aan mijn mama...

stapje voor stapje...

Het is zo gemakkelijk andere raad te geven... maar jezelf raad geven oh zo moeilijk...

Ik typte al over expedition Y, ik hoop echt dat ik het ooit durf. Dat ik ooit durf vragen aan mijn ouders of ik mee mag, misschien al op het rookieweekend van oprit18... Maar vrees er voor, er zal mij dan echt wel iemand over de streep moeten trekken... en denk niet dat dat snel het geval zal zijn.
Als ik er over nadenken heb ik het voorbije jaar wel veel stappen in de goede richting gezet, richting zelfaanvaarding... richting volledig mezelf kunnen zijn...

september vorig jaar: 1ste holebifuif (spunk), oktober vorig jaar dan de brief aan mijn moeder, december vorig jaar coming out in mijn "klas"groep (niet dat we dat zo nog noemen in 't hogeronderwijs), met nieuwjaar ben ik dan uit geweest in de holebi wereld daar 's nachts ook nog hypnozz binnen gegaan, daar wil ik zeker nog heen.

November vorig jaar of was het oktober vorig jaar ben ik ook voor 't 1st naar een holebiactiviteit geweest van verkeerd geparkeerd, de Gentse holebigroep... gedurende het academie jaar ben ik een keer of 3 naar hun babbelcafe geweest samen met een vriendin, alleen is het niet zo handig altijd naar Gent, overnachten of tijdig weer weg om volgende dag terug op mijn school te geraken.

En dan deze zomer eindelijk ik twijfelde al lang en wou al lang eens naar een babbelcafé gaan maar durfde nooit uiteindelijk toch naar de parkconcerten geweest samen met Liever Spruitjes was fijn!

Stapje voor stapje zal ik er wel komen, net als ieder onder ons...Momenteel is er wel het willen (zoals die weekends, expedition y) maar vooral niet durven... Hopenlijk durf ik het ooit, maar wanneer is die ooit?

mijn gevoelens, ze voelen zo juist...

Het blijft toch raar, mijn gevoelens, ze voelen zo juist... Het is dus echt verkeerd ze niet te aanvaarden....

Meisjes zijn gewoon zoveel, zachter, liever, ... dan jongens (niet dat ik iets tegen jongens heb)

Ondanks mijn gevoel van ja met meisjes kan het juist zitten nemen mijn twijfels (over mag het wel, …) zo gemakkelijk de bovenhand....

De vraag die door mijn hoofd blijft spoken: hoe vertel ik dit later op mijn werk? Vele scholen vragen partner mee te brengen om te helpen op eetfestijn, ... maar hoe vertel ik dit? en hoe gaan de ouders van mijn kindjes reageren? en hoe maak ik dit duidelijk aan mijn klasje later voor vele kindjes gaat het iets zijn dat niet tot hun leefwereld behoort....

Er zijn ook nog andere dingen die mijn twijfels vergroten... Ik ben nu bijna 20, maar ergens heb ik wel al het gevoel dat ik mij wil settelen, ... en ik heb vooral een grote kinderwens... maar besef dat dit niet zo gemakkelijk en van zelfsprekend gaat gaan als bij een heterokoppel....

Onlangs postte een bevriend heterokoppel op facebook dat ze een babytje verwachten... wat is dat fijn om zo iets te lezen, maar tegelijkertijd besef ik dit is iets dat bij mij later nooit onverwacht of natuurlijk zal gaan....

gevolg bij mij: twijfels , piekeren, ...

Expedition Y is gedaan… Ooit hoop ik mee te durven naar zo een kamp lijkt me echt fijn ook al weet ik niet wat er mij bij voor te stellen… Maar ik durf niet, ik durf het thuis niet te vragen…. En heb schrik voor het onbekende en schrik om dan ja ik weet niet in een vreemde groep te belanden en hoe gaat dat en iedereen kent elkaar dan en ik als nieuwtje erbij zou dat niet raar zijn? Achja ooit hoop ik toch zo iets te durven doen…

Momenteel ga ik af en toe naar de activiteiten van Liever Spruitjes (http://www.facebook.com/?ref=home#!/lieverspruitjes.wjnh ) ook dit heeft zeer lang geduurd vooraleer ik er eens durfde heen te gaan, maar 1 ding is zeker spijt heb ik er (nog?) niet van!!!!! De mensen zijn er zeer fijn en lief, het is ook gewoon leuk om mensen te leren kennen die zijn zoals mij. En dit niet enkel in de virtuele wereld zoals op het forum van www.wjnh.be/forum .

This was never the way I planned, but  It felt so wrong, It felt so right...

het is niet verkeerd

Lief blogje,

Misschien ga ik een stapje te ver door dit hier te typen... misschien ook niet...
misschien is het goed om dit voor mezelf even vast te leggen...

Ik weet diep van binnen dat het niet verkeerd is waarom kan ik dat gevoel niet vasthouden?
We zijn blok momenteel, mijn blok vandaag ging al geen kanten...
1 ding heb ik wel geleerd... Ik verafschuw (naakte) mannenlichamen... verafschuw is misschien veel gezegt maar toch... het "eikes" gevoel... het doet me ook niets, totaal niet... Een mooi vrouwenlichaam daarintegen.... mmmmmmm (maar misschien maak ik mezelf maar vanalles wijs?) Hoe ik dit weet? Internet toevallig tegen komen van foto's, ja toevallig... misschien ook niet maar het was niet de bedoeling naakte lichamen tegen te komen


Het wordt tijd dat ik dit voor mezelf aanvaard en niet enkel met momenten, maar voor altijd....

Slaapzacht ;)
Have Sweet Dreams

nog een kort gedichtje van mij tijdje geleden geschreven in een les wereldoriëntatie denk ik:
Ik ben niet anders
Ik ben gewoon ik,
Neen, Ik ben niet jij,
En weetje ik, ik val niet op een felle gast
Maar wordt verliefd op een lief schoon meiske.
En toch ben ik niet anders dan jij
Want ik, ik ben ik

en nog eentje om af te sluiten voor vanavond:
een mooi meisje loopt door de gang
stiekem maakt ze me bang
neen niet doen, neen niet kijken
wat gaan ze dan wel niet denken?
een mooi meisje kijkt naar mij
zou het mogelijk zijn ik en jij als wij?

mijn 1ste blog berichtje...

Hier is het dan mijn eerste blog berichtje... moet er nog wat mee leren werken, maar dat komt wel goed...
momenteel zit ik weer in een iets moeilijkere periode.. thuis zijn er heel wat problemen en dat weegt op mij, herexamens zijn niet goed... 't brengt me alleen maar aan het piekeren...

Waarom is het zo moeilijk?
om gewoon mezelf te zijn, om gewoon mezelf te aanvaarden…
mijn omgeving reageerde best wel goed, maar ik ik blijf het mezelf moeilijk maken, terwijl deze gevoelens juist voelen… en mezelf dwingen te proberen met een jongen verkeerd voelt.
Maar hoe zit dat later als kleuterjuf? En hoe vertel ik dit ooit aan mijn kleine zus (en broers) en mijn grootouders? En mijn ouders? Ik herlas de mail van eind vorig jaar en de reactie die was positief, waarom wordt het nu dan volledig genegeerd?

Even een beetje schetsen:
Ik ben thuis er voor uit gekomen dat ik op meisjes val, al liet ik ook daar wel een deurtje naar een gewone hetero relatie open... Bij mijn mama heb ik dit gedaan via een brief in oktober, op die brief heeft ze heel kort in 2 zinnen gereageerd, maar die 2 zinnen waren wel vrij positief... nu negeert ze het precies en spreekt ze voornamelijk over als je met vriendje thuis komt..

mijn papa die heeft het ontdekt, door mijn gedragingen zeker? en via facebook het staat er niet openlijk op maar via dingen die ik leuk vind, ... alleen op moment dat hij mij de vraag kwam stellen was ik zo verbaasd en niet klaar om er over te praten... dit was begin dit jaar...